• Home
  • Yaşam
  • Ateşle oynamak nadir bir sorunun belirtisi olabilir! Yangına karşı durdurulamayan tutku: Piromani

Ateşle oynamak nadir bir sorunun belirtisi olabilir! Yangına karşı durdurulamayan tutku: Piromani

Eylül 24, 20254 Mins Read
20

Üsküdar Üniversitesi NPİSTANBUL Hastanesi Uzman Klinik Psikolog Cumali Aydın, piromani ve yangın çıkarma davranışlarının farkları, erken işaretleri ve tedavi teknikleri hakkında bilgi verdi.

Piromanlar, yangın çıkarma isteğine pürüz olamıyorlar!

Piromaninin, psikiyatride ‘dürtü denetim bozuklukları’ sınıfında yer aldığını aktaran Uzman Klinik Psikolog Cumali Aydın, “Bu bozukluğa sahip bireyler, tekrarlayan ve şuurlu olarak yangın çıkarma isteğine mani olamazlar.” dedi.

Tanı için aranan temel ölçütleri sıralayan Aydın, “Birden fazla sefer kasıtlı yangın çıkarmak, yangın öncesinde ağır bir gerginlik yahut heyecan yaşamak, yangın sırasında ya da sonrasında rahatlama yahut haz duymak, yangının maddi çıkar, öç, ideolojik hedef üzere nedenlerle çıkarılmaması, bu davranışın psikoz, mani yahut zayıf muhakeme üzere öbür bir durumla açıklanamaması gerekir. Örneğin 17 yaşındaki bir genç, ‘içimdeki sıkışma lakin kibriti çaktığımda geçiyor’ diyorsa ve bu davranıştan maddi bir yarar elde etmiyorsa, bu tablo piromaniyi düşündürebilir. Elbette kesin teşhis sadece uzmanlar tarafından konur.” formunda konuştu.

Travmalar yangın çıkarma riskini artırabilir fakat her çocuk piromani geliştirmez!

Her yangın çıkaran kişinin piromanik olmadığına dikkat çeken Uzman Klinik Psikolog Cumali Aydın, “Yangın çıkarma davranışı, kaza, çıkar sağlama, ideolojik maksat, öfke ya da kabahat sürece niyetiyle de olabilir. Kundaklama (arson), tüzel bir tabirdir ve çoklukla ziyan verme maksadı taşır. Piromani ise büsbütün farklıdır. Burada kişi sırf yangın çıkarmanın kendisinden haz alır, diğer bir maksat yoktur.” dedi.

Araştırmaların, bilhassa ergenlerde aile içi çatışma, ebeveyn ilgisizliği, nezaret eksikliği ve travmatik yaşantıların yangın çıkarma davranışlarını artırabileceğini gösterdiğini kaydeden Aydın, “Ancak piromani bu davranışların çok küçük ve ender bir alt kümesidir. Yani travma ve problemli aile ortamı yangın çıkarma riskini artırabilir lakin her çocuk piromani geliştirmez.” açıklamasını yaptı.

Bu davranışlar piromaniye işaret ediyor olabilir!

Toplum bilgilerine nazaran yangın çıkarma davranışının en çok 18–29 yaş ortası erkeklerde görüldüğünü lisana getiren Uzman Klinik Psikolog Cumali Aydın, “Ancak piromani teşhisinin kendisi hayli enderdir. Kundaklama kabahatinden karar giymiş şahısların sadece yaklaşık yüzde 3’ü piromani kriterlerini karşılar.” dedi.

Piromaniyi düşündürebilecek erken işaretlere dikkat çeken Aydın, şunları söyledi:

“Ateşe, yangınlara, itfaiyeye çok ilgi, küçük çaplı ateşler yakma davranışı, yangın öncesinde huzursuzluk, sonrasında rahatlama, yangınların çıkar sağlamak ya da ileti vermek maksadıyla yapılmaması. Aileler ve öğretmenler için ihtar sinyalleri ise şöyle sıralanabilir: Çocuğun gizlice kibrit ya da çakmak taşıması, eşyalarının ortasında yanık kokulu gereçler bulunması, sık sık küçük ateşler yakması, yangın sonrası ‘içim ferahladı’ üzere sözler kullanması.”

Tedavinin temeli terapi!

Tedavi için piromaniye mahsus bir ‘ilaç’ olmadığını hatırlatan Uzman Klinik Psikolog Cumali Aydın, “Ancak tedavi, bilhassa psikoterapi ile mümkün.” dedi.

Bilişsel davranışçı terapide dürtüyü fark etme, geciktirme, yerine öbür yollar koyma, yangın güvenliği eğitimi üzere teknikler kullanıldığını aktaran Aydın, öbür tedavi yollarından bahsederek kelamlarını şöyle tamamladı:

“Aile temelli programlarda çocuk ve ergenler aileyle birlikte yürütülen programlara alınır ve bunlar çok kıymetlidir. Multisistemik terapide çocuk, aile, okul, arkadaş etrafı ve toplumla birlikte ele alınır. Bu formül, yangın çıkarma davranışı da dâhil olmak üzere birçok riskli davranışı azaltmada tesirli bulunmuştur. İlaç dayanağı eşlik eden depresyon, korku, dürtüsellik üzere kimi hadiselerde kullanılabilir. Antidepresanlar yahut naltrekson üzere ilaçlar hadise bazında tercih edilebilse de deliller sonludur. Tedavi müddeti şahsa nazaran değişir. Çoğunlukla birkaç aylık ağır terapi ve sonrasında uzun vadeli takip gerekir. Muvaffakiyet oranı, bilhassa erken devirde fark edilirse ve aile-uzman işbirliği sağlanırsa epeyce artar.”

 

 

 

Kaynak: (BYZHA) Beyaz Haber Ajansı

En Çok Okunanlar