La Liga’da geride kalan 10 haftada 18 puan toplayarak 5. sıraya yerleşen Espanyol, devasa bütçeli rakiplere karşın sonlu imkanlarıyla dönemin en büyük sürprizi haline geldi. Bu büyüyü yaratan isim ise teknik yönetici Manolo González…

Barcelona kent çizgilerinde otobüs sürücülüğü yaparken amatör grupları çalıştıran Manolo, bir dizi şanslı tesadüf sayesinde ikinci ligdeki Espanyol’un başına geçti ve grubu adeta mucizevi bir formda La Liga’ya taşıdı. Artık ise kulübü Şampiyonlar Ligi bileti için yarışır hale getirdi.

The Guardian muharriri Sid Lowe, 46 yaşındaki bu eski sürücünün sarsıcı seyahatini kaleme aldı.Futbolcu olarak potansiyelini tam gösteremeyen Manolo, teknik yöneticilikte piramidin en altından La Liga’da beşinciliğe kadar tırmandı. Badalona-Barselona sınırındaki Tusa otobüsünün direksiyonundan Katalonya bölge liglerinden seçkin düzeye… Her durakta indi.

Perşembe akşamı, yarı profesyonel dördüncü lig kadrosu Atletic Lleida, Kral Kupası birinci tipinde Espanyol’u konuk edecek. Lleida geçen cumartesi 125. yılını kutladı; La Liga’ya yeni çıkmış rakibinden ışık yılı uzakta. Ancak konuk kulübesindeki adam –eğer oturursa– tanıdık gelecek.

Lleida’nın hocası Gabri Garcia: “Manolo’yu tanırım, kendi düzeyimizde karşılaştık. İkimiz de en alttan geldik.” Taban gerçek, lakin Manolo bunu değişmezdi. Garcia onun doruğa çıkışını kıskanıyordu.

Manolo, her yaş kümesinde her kademede çalıştı: 18 kümede 397 gruplu bölgesel ligler, teorik olarak amatör Tercera, 80 kulüplü dört kümeli Segunda B, Segunda ve nihayet La Liga. Bu yüzden günlük Interurbano rotasını bırakması yıllar aldı – kıssanın ayrılmaz kesimiydi.

Espanyol idman alanında, her maçın üniversal fon müziği tezahüratlar ortasında birinci cümlesi: “Sıradan bir adamım.” Yanında vakit geçirince, bulunduğu yere nazaran fazla sıradan geliyor: esprili, samimi, tezsiz. La Liga’ya çıkmayı “piyango” diyor fakat bunda gerçek hissesi olsa da eksik anlatıyor.

Emek, yetenek, inat, karakter, sayısız saat ve yolda beklenmedik yerlerden alınan dersler… “Bir gün John Travolta’sın, sonraki gün Manolo González,” diye gülüyor. “Futbol süratli değişir – ikaz. En havalı saçtan kel başa, Saturday Night Fever yıldızından bana… Lakin bu her vakit makûs değil.”

Geçen martta, 45 yaşında, tanınmayan, çocukluğundan beri birebir dairede oturan, hiç “profesyonel” antrenörlük yapmamış biri birden geceyle gündüz ortasında birinci kadronun başındaydı. Ya da 10.000 gecede diyelim. “Sanki daha evvel hiç hocalık yapmamışım üzere davranıyorlar,” diyor. “Durun – Ebro, Pena Deportiva, Badalona’da hoca değil miydim? Yalnızca artık mi? Uzun vakittir bu işin içindeyim.”

Tam 30 yıldır. Bu süreklilik, popülerliğinin –yılların en sevilen Espanyol menajeri– ve muvaffakiyetinin sırrı. Hırs bağırmadı. “Görev, oyuncuları geliştirmek. Hayat mesleğini nereye götürürse.”Galiçya’nın minik Folgoso do Courel kasabasında doğdu, ailesi üç yaşında Barselona’ya getirdi. Annesi Calle Valencia’da restoran işletiyordu; o futbol oynuyordu. Stoichkov üzere çabuk sonlanan biriydi, lakabı da oydu. Yetenekliydi – “ama gereğince değil.” Tavan Segunda B’ydi; fizik ve baş yüzünden. “Bir oyuncuda istemediğim her şey bendim. Çok rekabetçi, daima kırmızı kart, yenilince annem konuşmazdı. Kimse yol göstermedi.”

Martinenc’te Paco Sánchez idaresinde oyuncu olarak alacağı dersleri aldı – artık hocalıkta işine yarıyor. “Kaptan diye her hafta oynamaz; yeterli oynasa bile. Yanlış ileti. Şanslıyım, burada o denli kimse yok. Ben olsam oynamazdım. Başım daha güzel olsaydı kendime bakardım.”

Badalona’da Abraham olağanüstüydü ancak farkına varınca geçti. “Seviyene ulaş, koru. Ronaldinho bir periyoda damga vurmalıydı lakin yapamadı – üzücü. La Liga’ya oyuncu olarak çıkabilir miydim? Sanmam. Daha uzun meslek? Evet. Seçme bahtım olsaydı hoca değil, birinci lig oyuncusu olurdum. Fakat 16 yaşında hocalığa başladım. Sevdiğim için; yapabileceğimi sanmıyordum. Daima oynadım lakin oyunu bilmiyordum. Antonio Sánchez ‘neden’i gösterdi. José Ramón Preciado –ex Real Madrid ve Espanyol– tenkit ve baskıyla baş etmeyi öğretti.”

Manolo Márquez yahut Francisco López üzere isimleri alt liglerde görünce, “Bu kadar yetenekli beşerler oradayken ben nasıl hoca olacağım?” diye düşündü. Lakin başladı: Martinenc, Sant Gabriel, Badalona. Nerede biteceği belgisiz – tahminen bitecekti, geçim kaynağı değildi. 2018’e kadar otobüs şirketinden müsaade almadan hocalık yaptı.

Beşte kalk, direksiyona geç, dörtte bitir, idman, sekizde konut. Sertifika için geceleri ders. “Şimdi herkes parlak kısmı görüyor, ardını değil.” Segunda B’de baht: geçimini sağlayabiliyordu – birçok başaramıyor. Aile dayanağıyla risk vakti: “Tam vakitli hoca olacağım.” Ya da inançlı iş.2020’de dördüncü lig Badalona’sı Getafe’yi kupadan eledi. Pena Deportiva’yı üst üste playoff’lara taşıdı. Temmuz 2023: Espanyol B’ye, rakiplerden düşük maaşla katıldı. Neredeyse bir yıl sonra kriz: Birinci kadro Segunda’da, iki hoca kovulmuş, yükselme yoksa felaket. “Yükselmezsek mahvolduk,” diyor açıkça. “Birinci kadro piyango üzereydi. Yanlışsız yer, yanlışsız vakit. ‘B ekipten birini hayatta almazlar, hayatta kalım savaşı.’ Fakat ‘Yetenekli misin?’ dediler. ‘Elbette.’ Oyuncular inandı; inanmasa biterdim.”

Segunda’da 12 maç mağlubiyetsiz, playoff’larla La Liga. Lakin La Liga’da kalacağı garanti değildi – süreksiz acil tahlildi. Segunda B’de bile kimi kulüpler onu “küçük ekip hocası” diye etiketlemişti.

Sportif yönetici oburlarının görmediğini gördü. Segunda ve B’de yetenek var fakat damga vuruluyor. “Bana La Liga verip batırırsam bedel öder. Cüret ister.” Başta işler makûs gitse oyuncular “Genç hoca, acemi – kolay kovarız” diyebilirdi. Aksisi oldu.

Şimdi 5. sırada, optimistlik geri döndü, yeni sahip (Burnley’den Alan Pace). 13 yıl değişim: Tek başına yahut bir yardımcıdan tam takıma, hayal edilemez kaynaklara. Yüzlerden on binlere, en büyük stadyumlara deplasman. Maç öncesi boş, sessiz saha hâlâ etkiliyor. Ve natürel maaş.

Gülüyor: “Mourinho sıfırları değil! Düşüncen: ‘Ödeyebildiğini öde, işler aksi gidince diye kenara koy.'”

Saflık kaldı mı? La Liga’nın ona uymayan istikametleri var. “Sıradan insanlarız, işimizi yapıyoruz; spot ışığı, kelamların yayılması beğenilen değil.” Lakin yılda 80 basın toplantısında dinleyenler bayılıyor: Saçmalığı kesiyor, içten, karizmatik, akılda kalıcı. Çimlere bakıp farklı olmadığını söylüyor. Birebir köşe rutini hâlâ işliyor, gülümseyerek.

“Perşembeleri hâlâ gerginim. Gergin olmadığım, enerjiyi hissetmediğim gün –yaş mı, para mı, neyse– bırakırım. Kazanmak baskıyı hafifletir; o kadar insan size bağlı. La Liga iş, gösteri, oyun değil. Ancak rekabeti, keyfi kaçırmamaya çalışıyoruz. Onlar futbolcu, sihirbaz yahut sosyetik değil. Şunu söyleyeyim: Tahminen beşerlerle şanslıydım fakat buraya geldiğimden beri her şey saf. Çalışmak, kazanmak isteyen, Segunda B’de yaşar üzere adamış beşerler. ‘Başka dünya’ diyemem. Neyse ki tecrübemde o denli değil.”